دومین خطای بزرگ اوکراینی‌ها
به گزارش «راهبرد معاصر»؛ بدون شک بازی مطلق ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین و همراهانش در زمین آمریکا و اروپا (دو سوی آتلانتیک) در ماههای منتهی به جنگ اوکراین، اصلی ترین عامل تحریک روسیه در قبال نقشه محاصره راهبردی خود توسط ناتو و آغاز منازعه گسترده میان دو کشور همسایه شد. اکنون پس از سه سال، نه تنها اوکراین خود را از عضویت در ناتو و اتحادیه اروپا دورتر می بیند، بلکه نگران معامله ای است که در آینده ای نزدیک بر سر بخشهایی از خاک این کشور میان واشنگتن و مسکو صورت می گیرد. فراتر از آن، اوکراین پساجنگ، دهه ها باید توان خود را صرف بازیابی زیرساختها و بازگشت به دوران قبل از جنگ کند.
محصول رویکرد مشترک اخیر کی یف و هیئت تحریرالشام که خروجی کوتاه مدت آن گسترش دامنه نفوذ و حتی حضور آن ها در خاک سوریه خواهد بود، قطعا جبران کننده شکست سنگین زلنسکی و همراهانش در جنگ اوکراین نخواهد بود
این تنها خطای اوکراینی ها نیست. ورود کی یف به معادلات داخلی سوریه اگر وزن و جایگاهی بدتر از خطای قبلی این کشور نداشته باشد، کمتر از آن نبوده و قطعا منجر به تلاقی و تعارض منافع اوکراین و روسیه در خاک کشوری ثالث (سوریه) خواهد شد. به عبارت بهتر، این بار نیز اوکراینی ها به مهره بازی هدفمند، اما خطرناکی تبدیل شده اند که فرجام آن قطعا به سود کی یف نخواهد بود.
اتاق فکر این سناریو، نه در اوکراین بلکه در دو سوی آتلانتیک قرار دارد. اوکراینی ها به اندازه ای نسبت به تحولات اخیر سوریه ذوق زده به نظر می رسند که یک گزاره قطعی و اثبات شده را حتی با وجود صدمه های جبران ناپذیری که در جنگ دیدند را فراموش کرده اند؛ اینکه هرگاه سناریونویسان غربی به هر دلیلی نتوانند نقشه راه خود در مناطق گوناگون جهان پیش ببرند، ابایی از قربانی کردن مهره های خود ازجمله امثال زلنسکی یا دولتمردان بعدی کی یف ندارند.
در چنین شرایطی اوکراین علاوه بر پرداخت هزینه های راهبردی و میدانی غیرقابل تصور و سنگینی که در جنگ متحمل شده، هزینه های ناشی از مداخله گرایی دستوری خود در سوریه را نیز خواهد پذیرفت. در این بازی نیز کی یف یک تابع است و دیگر هیچ. متقابلا، هیئت تحریرالشام که ارتباطات پنهان و آشکار زیادی با کی یف در جریان تحولات جاری در سوریه داشته ، قطعا قدرت تبدیل هم افزایی راهبردی و بلند مدت با اوکراین را به دلایلی ازجمله عدم پایداری تحولات کنونی در حوزه شامات از دست خواهد داد.
محصول رویکرد مشترک اخیر کی یف و هیئت تحریرالشام که خروجی کوتاه مدت آن گسترش دامنه نفوذ و حتی حضور آن ها در خاک سوریه خواهد بود، قطعا جبران کننده شکست سنگین زلنسکی و همراهانش در جنگ اوکراین نخواهد بود و بالعکس، هزینه مضاعفی را به لحاظ امنیتی و راهبردی متوجه مهره های بازی غرب در کی یف خواهد ساخت.
اوکراینی ها این بار نیز زمانی متوجه عمق فاجعه بازی جدید خود خواهند شد که فرصت برای جبران مافات بسیار دیر است. تکرار یک دور باطل و شکست خورده در منطقه ای دیگر، بدترین خطای محاسباتی ممکن از سوی سیاستمدارانی محسوب می شود که قدرت تحلیل حداقلی ترین وقایع پیرامونی ، منطقه ای و فرامنطقه ای خود را ندارند.